Dünyaya gələrkən olacağımız mühiti, böyüdülmə şəraitimizi, ailəmizi seçmə şansımız yoxdur. Böyüdükcə ilkin olaraq içində olduğumuz ailəyə əsasən sevgi hissimiz şəkillənir. Məsələn, sevgi hissini uşaq ağlıyla necə görürüksə elə də təqlid etməyə başlayırıq. Valideyn övladına gülürsə, başını sığallayırsa, təqdir edə bilirsə, sevdiyini qarşılıqsız şəkildə deyirsə, uşağın gözündən sevginin dili birini təqdir etmək, başını sığallamaq olur. Bu vəziyyətdə böyüyənlər həm özgüvənli şəkildə böyüyür, həm də sevgisini göstərməkdən çəkinmir. Digər bir nümunəyə baxsaq 1 yaşı belə olmadan övladı üzərindən öz xəyallarını quranlar, "Mən hər şeyi sənin yaxşılığın üçün edirəm" deyib övladlarına psixolojik təzyiq göstərənlər, istədiklərini ala bilmədikcə öz uşaqlıqlarının əskikliklərini bəzən həm də fiziki şiddətlə sonlandıran valideynlər var. Övladlarını Allahın bəndəsi, şəxsiyyət kimi görmədən öncə öz qulları kimi görənlər nəticədə şiddəti sevginin dili kimi öyrədir. Bu vəziyyətdə olan insanlar bir baş sığallanması,bir xoş söz üçün öz mənliklərindən əl çəkirlər və böyükdükcə bu manipulyasiyalar davam edir. Bəziləri isə kimliklərini tapmaq üçün,bu travmalarına qalib gəlmək üçün illərlə beyinləri ilə qəlbləri arasında mübarizə aparırlar. Fərqində olmadan bu vəziyyətə öyrəşənlər,başqa cür yaşamağı təcrübə etməyənlərdə var. Kimlər ki sevgi adı altında daha sonraki nəsilləri də məhv etməyə davam edir. Burdan anlamalı olduğumuz sevginin göstərgəsi ailənin maddi vəziyyəti yaxud digər sahib olduğu statuslar deyildir, ola da bilməz.Sevgi sözlərlə ifadə olunar amma əsas göstəricisi rəftarlardır.

İnsan yaş aldıqca, ətraf mühiti dəyişdikcə özünəməxsus fikirləri formalaşdırmağa başlayır. Cəsarət edib özünə "mən kiməm?", "nə istəyirəm?" sualını verdikdə həyatının yenidən formalaşması prosesinə başlama şansı qazanır.  Özünü aldatmadan, rahatlıqla cavab tapa bilirsə düzgün yoldadır, lakin düşünməyi vaxt alırsa səhv gedən nəsə var. Həqiqətən cavab tapıb dəyişməyə başlamaq üçün rahatlığından fədəkarlıq etməlidir. Çoxları psixologiyada da var olan bir termin olan "öyrənilmiş çarəsizlik" vəziyyətini yaşadıqlarından risk edib yenilik etməyə çətinlik çəkirlər. Dəyişməyi istəmək yolun müəyyən bir hissədir. Bunun üçün çalışmaq və dayanmadan davam etmək üçün həqiqətən niyə bu dəyişimi istədiklərini tapmalıdırlar. Anlamalıdırlar ki, hər bir insan özünəməxsus yaradılan fərqliliklərə sahib bir varlıqdır. Hər kəs eyni olmalıdır deyə qanun yoxdur. İstədiyi hər arzusunu reallaşdıran biri qulağa həqiqi mənalı gəlmir, elə deyil? Sonsuz bir dünyada fani ömürə sahib biri necə bütün arzularını gerçəkləşdirə bilər yaxud gerçəkləşdirsə belə nə qədər eyni monoton tərzdə yaşamaqdan zövq alar? Tam olan yazılmış bir xoşbəxtlik qanunu yoxdur. İstəklər, sevinclər, xəyallar -hər kəsin bir dünyası var və ona uyğun şəkilləndirilirlər.

Başınıza həmişə müsbət hadisələr gəlməz, hər kəsin fərqli problemləri var. Hər bir insan sınanır. Məsələ bu sınaqlara peşmançılıq gözüylə deyil də, təcrübə kimi baxaraq davam etməyi bilməkdir. Xoşbəxt insan kimdir- sualının tək cavabı ola bilər. Yaşanan hər şeyə və hər kəsə rəğmən özünün fərqində olmağı bilən, özünü sevməyi unutmayandır. Özünü sevən insan necə olur?- ən sevdiyiniz insanı düşünün və ona qarşı etdiyiniz rəftarları özünüzə etməyə başlayın. Özünüzlə vaxt keçirərkən sıxılmamaq, haqlarınızı müdafiə etmək, istəkləriniz üçün çalışmaq kimi situasiyalar nümunədir. Unutmayın ki, özünü sevməyi bilməyən biri heç vaxt tamamilə başqasını sevə bilməz. Bəlkə sevgi deyə etdiyi hərəkət mərhəmət hissinin göstəricisidir, bəlkə kiməsə yaxşılıq etmə hissinin verdiyi vərdişdir yaxud sonda "çox sağol" sözünü eşitdikdə hiss edilən anlıq tətmin hissidir. Birini həqiqətən sevməyə özünüzdən başlamadıqca sevginin necə bir hiss olduğunu tam dərk etməyiniz mümkünsüzdür. Özünü sevməyin ruhunuzda fərqində olmadan açılan yaraları belə necə qapadığını hiss etdikcə varlığınızı daha dərindən hiss edəcəksiniz. Həyata başqa gözlə baxmağa başlayaraq motivasiyanızın, ətrafındakı insanların, olduğunuz mühitlərin necə dəyişildiyinə şahid olmağa başlayırsınız. İnsan özünü olduğu kimi qəbul edib, hər halı ilə sevməsə və başqalarının sevgisi üçün özündən fədəkarlıq etməyə davam edəcəksə, sonda yaşamadan öləcək. Yaşamayan ölü olmaq ya ölərkən xoşbəxt ölmək?